BANK LOTA

Het appartement van Madame Mathieu-Levy aan de Rue de Lota in Parijs werd beschouwd als een van de meest opzienbarende voorbeelden van Franse interieurarchitectuur van de jaren twintig. Eileen Gray had het decor in vijf jaar tijd gemaakt. Onder hen waren zwart en zilver gelakte wandpanelen en een weelderige lounge in de vorm van een uitgegraven kano. Sofa Lota, met zijn weelderige kussens en veelkleurige gelakte zijstukken, is een uitzonderlijk meubel in die tijd. Eileen Gray vond het zo leuk dat ze later een tweede voor haar eigen huis liet maken. Hoekige kubussen en zachte kussens, esthetiek en comfort: Eileen Gray's Lota overwint alle tegenstellingen en verzoent alle dogma's.

Eileen Gray

Op 9 augustus 1878 werd Eileen Gray geboren in een aristocratische familie in Enniscorthy, een klein marktstadje in het zuidoosten van Ierland, en bracht haar kinderjaren daar door. Om haar artistieke gevoeligheden te ontwikkelen, ging ze als jongvolwassene naar de Slade School for Fine Arts in Londen en verhuisde van daaruit naar Parijs, waar ze het grootste deel van haar werkzame leven zou doorbrengen. Parijs was rond de eeuwwisseling een creatief mekka voor beeldende en performancekunstenaars, schrijvers, wetenschappers en filosofen. Ze zag er opvallend elegant uit met een lange, lenige gestalte en kastanjebruin haar. Foto's van haar, genomen in haar late tienerjaren en vroege twintiger jaren, tonen haar gekleed in een Victoriaanse stijl met dikke lokken donker haar opgestapeld op haar hoofd. Op deze foto's lijkt ze een timide en ietwat droevige jonge vrouw met een vleugje minachting in haar uitdrukking, wat destijds misschien de mode was voor jongeren van haar klasse. Later, op een foto van Berenice Abbott uit 1926, verschijnt ze als een sterke, verfijnde vrouw met veel stijl, een beetje mannelijk misschien - een tendens onder de bohemienset in die tijd - maar met veel vrouwelijke schoonheid. Tegen de tijd dat ze werd gefotografeerd door Abbott (volgens Gray's biograaf Peter Adams, 'betekend' dat Abbott, die een student van Man Ray was, 'betekende dat je als iemand werd beoordeeld'), begon ze de volheid van haar creatieve energie en had kansen voor zichzelf gecreëerd om haar talent te ontdekken. Tijdens een reis naar Londen in 1905 dwaalde Eileen een lakreparatiewerkplaats binnen: een reis die de loop van haar creatieve leven zou veranderen. Met nieuwe kennis en wat gereedschap in de hand keerde ze terug naar Parijs, waar ze contact maakte met een meester-vakman van lak, Sugiwara-san, en van daaruit ontwikkelde ze nieuwe meubels en beoordelingsontwerpen met opvallende kleuren en ingetogen vormen. Haar verveling met de vloeiende, lommerrijke lijnen van de Art Nouveau-beweging leidde tot een artistiek vocabulaire dat nauwer verwant was aan de De Stijl-beweging: strakke lijnen en eenvoudige vormen. Het effect was verbluffend: (zie gekoppeld Lakwerkdossier.) Eileen's lakwerk slaagde erin haar in de wereld van meubel- en interieurontwerp te brengen. Haar creatieve genialiteit, gecombineerd met een innovatief gevoel voor vorm en gevoeligheid voor kleur, werden op nieuwe en innovatieve manieren gebruikt, meestal met een verbluffend effect. Saint-Honore als directe uitlaatklep naar het publiek voor haar ontwerpen. De winkel kende relatief succes ondanks het gebrek aan commerciële en marketingvaardigheden van de eigenaar. Ze bleef haar ontwerpen aanscherpen en bouwde voort op een groeiende reputatie van uitmuntend design.