BUIS LICHT

Staande lamp met voet en verticale steun verchroomd staal. Voeten schakelen de draad in. Maximaal aanbevolen lamp is 100 W. Gemaakt in Italië.

De Eileen Grey Tube Light is tot op de dag van vandaag een van de meest populaire lampen. Haar minimalistische staande lamp uit de jaren 30 had een kolom van stalen buis naast een lange buislamp. Hoogwaardig verchroomd frame. Een basis vloerlamp met grote formele elegantie, de "Tube Light" werd ontworpen door Eileen Gray in 1927. De strikte en eenvoudige lijn, de buisvormige structuur in chroomstaal en de zoektocht naar een absoluut zuivere vorm (zoals in de Adjustable Table and Daybed, maar ook in Bibendum) is eens te meer duidelijk van Gray's stilistische migratie in die jaren van Art Déco naar "functionalistisch" ontwerp met materialen en technologische oplossingen aangepast aan de industrie en de luchtvaart. Deze tendens had zeker te maken met haar diepe vriendschap met Le Corbusier en haar vereniging met de andere kunstenaars en ontwerpers, met wie ze de Union des Artistes Modernes creëerde. Samen met de E1027-tafel is de Tube Light permanent te zien in het MoMa in New York.

Eileen Gray

Op 9 augustus 1878 werd Eileen Gray geboren in een aristocratische familie in Enniscorthy, een klein marktstadje in het zuidoosten van Ierland, en bracht haar kinderjaren daar door. Om haar artistieke gevoeligheden te ontwikkelen, ging ze als jongvolwassene naar de Slade School for Fine Arts in Londen en verhuisde van daaruit naar Parijs, waar ze het grootste deel van haar werkzame leven zou doorbrengen. Parijs was rond de eeuwwisseling een creatief mekka voor beeldende en performancekunstenaars, schrijvers, wetenschappers en filosofen. Ze zag er opvallend elegant uit met een lange, lenige gestalte en kastanjebruin haar. Foto's van haar, genomen in haar late tienerjaren en vroege twintiger jaren, tonen haar gekleed in een Victoriaanse stijl met dikke lokken donker haar opgestapeld op haar hoofd. Op deze foto's lijkt ze een timide en ietwat droevige jonge vrouw met een vleugje minachting in haar uitdrukking, wat destijds misschien de mode was voor jongeren van haar klasse. Later, op een foto van Berenice Abbott uit 1926, verschijnt ze als een sterke, verfijnde vrouw met veel stijl, een beetje mannelijk misschien - een tendens onder de bohemienset in die tijd - maar met veel vrouwelijke schoonheid. Tegen de tijd dat ze werd gefotografeerd door Abbott (volgens Gray's biograaf Peter Adams, 'betekend' dat Abbott, die een student van Man Ray was, 'betekende dat je als iemand werd beoordeeld'), begon ze de volheid van haar creatieve energie en had kansen voor zichzelf gecreëerd om haar talent te ontdekken. Tijdens een reis naar Londen in 1905 dwaalde Eileen een lakreparatiewerkplaats binnen: een reis die de loop van haar creatieve leven zou veranderen. Met nieuwe kennis en wat gereedschap in de hand keerde ze terug naar Parijs, waar ze contact maakte met een meester-vakman van lak, Sugiwara-san, en van daaruit ontwikkelde ze nieuwe meubels en beoordelingsontwerpen met opvallende kleuren en ingetogen vormen. Haar verveling met de vloeiende, lommerrijke lijnen van de Art Nouveau-beweging leidde tot een artistiek vocabulaire dat nauwer verwant was aan de De Stijl-beweging: strakke lijnen en eenvoudige vormen. Het effect was verbluffend: (zie gekoppeld Lakwerkdossier.) Eileen's lakwerk slaagde erin haar in de wereld van meubel- en interieurontwerp te brengen. Haar creatieve genialiteit, gecombineerd met een innovatief gevoel voor vorm en gevoeligheid voor kleur, werden op nieuwe en innovatieve manieren gebruikt, meestal met een verbluffend effect. Saint-Honore als directe uitlaatklep naar het publiek voor haar ontwerpen. De winkel kende relatief succes ondanks het gebrek aan commerciële en marketingvaardigheden van de eigenaar. Ze bleef haar ontwerpen aanscherpen en bouwde voort op een groeiende reputatie van uitmuntend design.